سطح سرمی آهن در بیماری آلزایمر

بیماری آلزایمر یک اختلال نورودژنراتیو می باشد که به واسطه از دست دادن حافظه و اختلال عملکرد شناختی مشخص می گردد. مشخصات نوروپاتولوژیک بیماری شامل وجود پیچه های نوروفیبریلاری و پلاک های پیری است. تحقیقات این فرضیه را مطرح نموده اند که سطح خونی فلزات ممکن است کلید آسیب و احتمالا درمان در بیماری آلزایمر باشند. یکی از این عناصر مورد شک آهن است. هدف از این مطالعه بررسی میزان آهن سرم در بیماران مبتلا به آلزایمر می باشد.
در یک مطالعه مورد-شاهدی یک ساله گروهی از بیماران با تشخیص قطعی بیماری آلزایمر توسط مقیاس زوال کلی Global deterioration scale (GDS) از نظر شدت بیماری مورد بررسی قرار گرفتند. میزان آهن سرم نیز بروش جذب اتمیک در هر بیمار اندازه گیری شد. همچنین، میزان آهن سرم در گروه کنترل نیز اندازه گیری و با گروه بیمار مقایسه شد. در نهایت، رابطه بین میزان آهن سرم و شدت بیماری مورد بررسی قرار گرفت.
50 بیمار (26 مذکر و 24 مونث) با سن متوسط 69/6 ± 34/71 (87-56) سال و 50 فرد سالم (17 مذکر و 33 مونث) با سن متوسط 39/6 ± 96/68 (81 – 60) سال وارد مطالعه شدند. (p به ترتیب 069/0 و 072/0). میزان آهن سرم در گروه مورد و شاهد به ترتیب (part per million) ppm 16/0 ± 41/0 و ppm 20/0 ± 46/0 (229/0 = P). سطح آهن سرم در بیماران با شدت بیماری درجه 2 کمتر از بقیه درجات بر اساس GDS بود و در مقایسه با گروه شاهد اختلاف معنی داری داشت (017/0 = P). همبستگی معنی داری بین سطح آهن سرم و شدت بیماری وجود نداشت (186/0 = r و 195/0 = P).
مطالعه فعلی نشان داد که از نظر میزان آهن سرم تفاوت معنی دار آماری بین بیماران مبتلا به آلزایمر و افراد سالم وجود ندارد.