مبنای مسئولیت مدنی زیست محیطی در فقه و حقوق ایران

مقاله پیش رو به بحث از مبنای مسئولیت مدنی زیست محیطی در فقه و حقوق ایران می پردازد. وجود یک کره خاکی مشترک بین مردم جهان، علایق مشترکی را برای انسان ها به وجود می آورد که می باید هر روز به هماهنگی بیشتر در این زمینه نایل آیند. یکی از آن هماهنگی ها، هم آوایی در مبنای مسئولیت مدنی زیست محیطی است. در بسیاری از کشورهای اروپایی، برای خسارت های زیست محیطی، مسئولیت مدنی مطلق در نظر گرفته شده است که می تواند به مقدار زیادی از تهاجم دستگاه های سودطلب و مخرب محیط زیست بکاهد. در حالی که رویه عملی محاکم ایران، بر اساس مسئولیت مبتنی بر تقصیر است و بسیاری از پرونده های مطروحه زیست محیطی با ناکامی روبه رو می شود و در صورت موفقیت نیز خاصیت بازدارندگی از وقوع تخریب علیه مواهب طبیعی را ندارند. این مقاله حکایت از آن دارد که مبنای مسئولیت مدنی زیست محیطی با توجه به ظرفیت های موجود در فقه و حقوق ایران، باید مبتنی بر نظریه مسئولیت مطلق باشد نه نظریه تقصیر.