تبیین الگوی اثربخشی سازمان های دولتی ایران براساس نقش رهبری خدمتگزار

توجه به موضوع رهبری خدمتگزار درسالهای اخیر، افزایش پیدا کرده است و انواع سازمان های تجاری، غیر انتفاعی، آموزشی، و نیز سازمان های دولتی برای اداره سازمان خود اصول رهبری خدمتگزار را مورد استفاده قرار داده اند. اما در مورد مؤثر بودن اجرای رهبری خدمتگزار در اثربخشی سازمان ها، به ویژه سازمان های دولتی، تردید هایی به وجود آمده است. با توجه به عجین بودن فرهنگ ایران با آرمانهای خدمتگزاری و اهمیت موضوع، این مقاله در نظر دارد تاثیر رهبری خدمتگزار بر اثربخشی سازمان های دولتی ایران را از دو مسیر اثربخشی رهبری و اثربخشی پیروی، بیازماید. بدین منظور متغیرهای مدل نظری پژوهش، شناسایی شد و نظرسنجی مدیران و کارکنان 22 سازمان دولتی قرار گرفت. از آزمون t استیودنت برای بررسی وضعیت کلی مولفه های پژوهش استفاده گردید و برای آزمون فرضیه ها نیز، آزمون های آماری رگرسیون و همبستگی اسپیرمن به کار گرفته شد. در بررسی رابطه بین مؤلفه های تحقیق، کلیه روابط مورد بررسی تایید شدند، اما پایین بودن میانگین نمره ابزار اندازه گیری رهبری خدمتگزار از میانگین متوسط، به معنای اجرای ضعیف رهبری خدمتگزار و غلبه رهبری پدر سالارانه در سازمان های دولتی ایران است همچنین ارتباط ضعیف تحقق اثربخشی سازمانی از مسیر رهبری خدمتگزار- اثر بخشی پیروی، به معنای عدم توجه بایسته به نقش پیروان در سازمان و اثربخشی سازمانی است.