تاثیر بیومکانیکی چسب زدن بر روی استخوان پاتلا (کشکک) در افراد مبتلا به سندرم درد مفصل پاتلوفمورال (PFPS)

سندرم درد مفصل پاتلوفمورال (PFPS) یکی از شایع ترین اختلالات اسکلتی- عضلانی ناحیه زانو در بالغین به شمار می رود. چسب زنی ناحیه پاتلا (Patellar taping)، روش درمانی مؤثر جهت تسکین علایم در طیف وسیعی از این دسته از بیماران می باشد. اگرچه کاهش علایم دردناک ممکن است مربوط به تغییر یافتن نیروهای وارد بر مفصل پاتلوفمورال متعاقب استفاده از چسب باشد، با این وجود مکانیسم کاهش علایم به درستی مشخص نشده است.
جهت تعیین اثرات چسب زنی پاتلا بر بیومکانیک مفصل پاتلوفمورال بیماران مبتلا به PFPS، مطالعه ای از نوع مورد- شاهدی طراحی گردید. با استفاده از یک سیستم آنالیز کننده حرکت و یک دستگاه سکوی ثبت نیرو، نیروی واکنشی مفصل پاتلوفمورال (PFJRF) مربوط به 18 فرد مبتلا به PFPS و تعداد مشابهی از افراد سالم گروه شاهد، مورد ارزیابی قرار گرفت. این نیروها از زانوی آسیب دیده افراد مبتلا به PFPS، قبل از اعمال چسب، در حین اتصال چسب به ناحیه زانو و در نهایت پس از برداشته شدن آن در خلال مرحله انقباض واگرای (Eccentric) فعالیت حرکتی خمیدگی یک طرفه زانو (Single leg-squatting) به دست آمد. ارزیابی مشابهی از همین نیروها، از زانوی سمت سالم بیماران و همچنین هر دو زانوی افراد گروه شاهد در خلال فعالیت حرکتی مشابه انجام پذیرفت.
میانگین عددی PFJRFپس از یک دوره اعمال چسب بر روی استخوان پاتلا (1720 نیوتن، 303SD =)، کاهش معنی داری نسبت به حالت قبل از استفاده از چسب (2025 نیوتن، 347 = SD) پیدا کرد (05/0P <). مقادیر عددی PFJRF مربوط به زانوی آسیب دیده بیماران مبتلا به PFPS در حالت قبل از استفاده از چسب ناحیه پاتلا و همچنین افراد سالم گروه شاهد (1922 نیوتن، 398SD =) تفاوت معنی داری را نشان نمی داد (05/0P >).
بحث: کاسته شدن از نیروهای وارد بر مفصل پاتلوفمورال در حین استفاده از چسب ناحیه پاتلا که همزمان با کاهش محسوس درد در این مفصل به وقوع پیوست، ممکن است دلیل قانع کننده ای برای مکانیسم کاهش درد، پس از استفاده از این روش درمانی در مبتلایان به PFPS باشد.