رابطه تعهد حین کار کارکنان و سلامت روان شناختی آنان پس از بازنشستگی با توجه به متغیر تعدیل کننده نفوذ سازمانی

مرکزیت کار عبارت است از اینکه تا چه اندازه فرد برای کار بیش از نقش های دیگر زندگی خویش ارزش قائل می شود. در صورتی که سازمان افراد را آماده بازنشستگی نسازد، افراد با مرکزیت کار بالا هنگامی که به بازنشستگی نزدیک می شوند، برای نگهداشت سلامت روان شناختی خود از تعهد سازمانی می کاهند(هدف مطالعه اول). در صورتی که سازمان افراد را آماده بازنشستگی سازد(نفوذ سازمانی بالا)، افراد می توانند با سلامت روان شناختی بالا همچنان تعهد سازمانی بالایی داشته باشند که سبب بهبود سرمایه عاطفی و سلامت افراد بازنشسته می شود(هدف مطالعه دوم).
مطالعه اول پژوهش حاضر روی یک نمونه 572 نفری از کارکنان یک سازمان صنعتی انجام گرفت. در مطالعه دوم دو گروه مورد مقایسه قرار گرفتندکه گروه اول 572 نفر نمونه اول و گروه دوم شامل 97 نفر از یک سازمان دیگر بودند و به ابزارهای پژوهش پاسخ دادند با این تفاوت که در این فاصله در گروه اول مداخله جهت آمادگی برای بازنشستگی صورت گرفته بود. ابرازهای پژوهش عبارت بودند از پرسشنامه تعهد سازمانی، مقیاس مرکزیت کار و پرسشنامه SCL-90-R. در مطالعه اول نشان داد که رابطه تعهد و مرکزیت کار تحت تاثیر متغیر تعدیل کننده سلامت روان شناختی و سازگاری با بازنشستگی قرار می گیرد بدین معنی که قدر مطلق این رابطه درافراد با سلامت روان شناختی و سازگاری بالا بیشتر است، هرچند جهت آن منفی است. با توجه به یافته های مطالعه اول، در مطالعه دوم ابتدا مداخله ای برای آماده سازی کارکنان برای بازنشستگی انجام گرفت و در نتیجه تعهد آنان پس از این مداخله با سلامت روان شناختی بالا همراه بود.
سازمان ها در مقابل سلامت کارکنان در آستانه بازنشستگی خود مسئولیت دارند و در صورت اعمال مداخله موثر دز این جهت می توانند تعهد آنان به سازمان را با سلامت روان شناختی آنان تضمین کنند