مروری بر مواد پر کننده انتهای ریشه دندان

اصلی ترین هدف در تمامی درمان های اندودانتیکس حذف عوامل اتیولوژیک ایجاد کننده بیماری های پالپ و پری اپیکال، سپس حفظ این شرایط با ایجاد سیل کامل بدست آمده بین پریودنشیوم و سیستم کانال ریشه است. وقتی که این مهم به وسیله یک دسترسی ارتوگرید امکان پذیر نباشد، دندانپزشک باید از جراحی پری رادیکولر و تکنیک پر کردگی انتهای ریشه استفاده نماید.
مرور مقالات: مرور تاریخچه درمان های جراحی اندودانتیکس نشان دهنده کاربرد مواد گوناگونی به عنوان پر کننده انتهای ریشه (Root End Fillings) است. در سال 1884 از آمالگام برای پر کردن انتهای ریشه دندان استفاده شد و پس از آن مواد دندانی متنوعی بکار گرفته شدند. اگر چه جستجو در بانک های اطلاعات علوم پزشکی به سهولت صدها مقاله در مورد جراحی های رتروگرید و مواد پرکننده انتهای ریشه دندان را در اختیار قرار می دهد، اما کمتر از 10 مقاله به مرور و مقایسه این مواد پرداخته و تنها یک مطالعه مرور نظام مند در این زمینه یافت می شود. همچنین به دلیل محدودیت در تعداد مطالعات Randomized Clinical Trial (RCT) تاکنون متاآنالیزی انجام نشده است. در این مقاله با استناد به نتایج تحقیقات انجام شده قبلی، ضمن برشمردن شرایط ایده آل یک ماده پرکننده انتهای ریشه، انواع این مواد معرفی و جمع بندی از شواهد علمی موجود برای انتخاب ماده مناسب پر کننده انتهای ریشه در حین جراحی های اندودانتیکس ارائه خواهد شد.
لازم است که دندانپزشکان با آگاهی از خصوصیات یک ماده پرکننده انتهای ریشه ایده آل، بتوانند در حین انجام جراحی های اندودانتیکس ماده مناسب را برگزیده، مورد استفاده قرار دهند. از آنجا که شواهد هیستولوژیک نشان داده اند که دو بیومتریال MTA و CEM cement نتایج موفقیت آمیز درمانی را با ساخته شدن سمنتوم بر روی خودشان به نمایش گذاشته اند، این دو ماده برای کاربردهای کلینیکی توصیه می شوند.