بررسی تاثیراسپلینت استاتیک ولار بر عملکرد و اسپاستیسیتی اندام فوقانی بیماران همی پلژی بزرگسال

سکته مغزی علیرغم پیشرفت های اخیر در تکنولوژی پزشکی همچنان یک مشکل عمومی در سیستم بهداشتی است. سکته مغزی یک اختلال عملکرد نورولوژیکی با منشا عروقی است و علائم و نشانه های آن متناظر با درگیری نواحی فوکال مغز می باشد. نقایص حرکتی شامل همی پارزی، ناهماهنگی و اسپاستیسیتی شایع ترین نقایص بعد از سکته مغزی هستند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر اسپلینت ولار استاتیک بر اسپاستیستی و عملکرد بیماران همی پلژی بزرگسال می باشد.
روش مطالعه در این پژوهش از نوع مداخله ای و به صورت Repeated Measurement می باشد. 15 بیمار سکته مغزی بین 41 تا 85 سال به صورت نمونه گیری غیر احتمالی ساده از هر دو جنس و از درمانگاه های توانبخشی و بیمارستان های سطح شهر تهران انتخاب شدند. بیماران از یک اسپلینت استاتیک ولار (با زوایای 10 درجه اکستانسیون مچ دست، اکستانسیون کامل انگشتان و ابداکسیون و آپوزیشن شست) به مدت 2 ماه، 2 ساعت در روز و 4 ساعت در شب استفاده کردند. در این مطالعه از مقیاس آشورث اصلاح شده برای ارزیابی اسپاستیستی، از گونیامتر برای ارزیابی دامنه حرکتی پاسیو و از تست فوگل مایر برای ارزیابی عملکرد اندام فوقانی استفاده شد.
نتایج حاصل از این پژوهش نشان دهنده کاهش معنی دار اسپاستیسیتی مچ دست و آرنج (0001/0 >p)، افزایش معنی دار دامنه حرکتی اکستانسیون پاسیو مچ دست (0001/0>p) و آرنج (002/0>p) و افزایش معنی دار عملکرد اندام فوقانی (0001/0>p) در بیماران مورد مطالعه می باشد.
نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که استفاده از اسپلینت استاتیک ولار به مدت 2 ماه در بیماران سکته مغزی مزمن تاثیر معنی داری بر اسپاستیسیتی مچ دست و آرنج، دامنه حرکتی اکستانسیون پاسیو مچ دست و آرنج و عملکرد اندام فوقانی این بیماران داشته است و به نظر می رسد در افراد مبتلا به سکته مغزی مزمن استفاده از این نوع اسپلینت می تواند در بهبود عملکرد اندام فوقانی مؤثر باشد.