تعیین ویژگی های فردی و اجتماعی خطر ساز در خودسوزی ها

در ایران خودکشی پنجمین عامل از دست رفتن سالهای مفید عمر می باشد. در میان روش های مختلف خودکشی، خودسوزی یک مسئله مرگ بار، آسیب رسان، دردناک و هزینه بر از نظر فردی و اجتماعی است. لذا این پژوهش با هدف تعیین و شناسایی عوامل فردی اجتماعی زمینه ای و خطر ساز در اقدام به خودسوزی می باشد. این پژوهش یک مطالعه مشاهده ای توصیفی- مقطعی است. جمعیت مورد مطالعه شامل کلیه بیماران خودسوزی بستری (126 نفر) در شش ماه(سه ماهه چهارم سال 87 و سه ماه نخست سال 1388)در بیمارستان سوانح و سوختگی طالقانی شهر اهواز می باشد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه ای است که روایی وپایایی آن تایید شده است. داده ها از طریق مصاحبه جمع آوری و با استفاده از آمارهای توصیفی و استنباطی در نرم افزار (15)SPSS تحلیل شدند.
نتایج نشان داد که در مجموع 108 زن و 18مرد اقدام به خودسوزی کرده بودند. میزان مرگ و میر در خودسوزی ها 69% بود. از عوامل فردی و اجتماعی خطرساز در زنان می توان به جنسیت مونث،سابقه ابتلا به افسردگی8/64%، بیسوادی25%، تاهل63%، گروه سنی 35-15 سال88%، سکونت در روستا 38%،خانه داری89%، و در مردان به بیکاری50% و اعتیاد7/16% اشاره کرد.
یافته های پژوهش نشان داد که زنان جوان، بیسواد و کم سواد، متاهل و خانه دار روستایی دچار افسردگی که از وضعیت اقتصادی پایینی برخوردار بوده در معرض خطر بیشتری برای اقدام به خودسوزی قرار دارند. بنابراین برنامه ریزی در خصوص شناسایی افراد در معرض خطر و انجام اقدامات پیشگیرانه توسط مراجع ذیصلاح می تواند باعث کاهش خودسوزی ها شود.