مقایسه چهار برنامه حرکت درمانی، ماساژدرمانی، مکانوتراپی و ترکیبی روی عضلات روتاتور کاف مبتلایان به سندروم گیرافتادگی شانه

استفاده مداوم از دست در حالت بالای سر باعث وارد آمدن فشار و بار در مدت طولانی و فراهم شدن زمینه ابتلا به سندروم گیرافتادگی شانه می شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر روش های درمانی منتخب از لحاظ تفاوت در میزان بهبود و طول مدت درمان روی سندروم گیرافتادگی شانه در والیبالیست ها و ارایه پروتکل درمانی موثر بود.
در این مطالعه 60 مرد والیبالیست مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه به 4 گروه حرکت درمانی (17نفر)، ماساژ درمانی (15نفر)، مکانوتراپی (14) و ترکیبی (14نفر) تقسیم شدند. برای تداوم برنامه های درمانی خارج از کلینیک از برنامه های خانگی و توصیه های ایمنی در محیط کار و ورزش استفاده شد. از عکس برداری MRI، آزمون های بالینی و EMG عضلات روتاتور کاف برای ارزیابی 4 برنامه تحقیق استفاده شد. برای ارزیابی برنامه ها در پیش آزمون و پس آزمون از آزمون T همبسته و برای تعیین فاصله معنی داری بین گروه ها از آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی توکی در سطح (05/0>p) استفاده شد.
برنامه ترکیبی نتایج معنی دارتری داشت (02/0>p). در هیچ کدام از دامنه های حرکتی AB، FL، EX و IR تفاوت معنی داری بین 4 برنامه مکانوتراپی، حرکت درمانی، ماساژ درمانی و ترکیبی مشاهده نشد، اما برنامه ترکیبی در حرکت ER به طور معنی داری (011/0>p) تاثیرگذارتر بود. عضله فوق خاری در برنامه ترکیبی و سپس حرکت درمانی زمان واکنش کوتاه تری نسبت به دیگر گروه ها داشت (037/0>p). عضله گرد کوچک به علت عمق بیشتر و عملکرد کمتر در میان عضلات روتاتور کاف از سیستم اندازه گیری خارج شد (012/0>p).
برنامه درمانی ترکیبی اثرات درمانی بهتری بر افزایش دامنه حرکتی عضلات روتاتور کاف به ویژه در عضله سوپراسپیناتوس دارد.