چالش ها و تنگناهای موجود در توانمندسازی سکونتگاه های غیر رسمی شهری و ارایه راهکار مناسب جهت اجرایی نمودن طرح های توانمندسازی

در طول سال های گذشته سازمان های بین المللی خصوصا بانک جهانی طرح هایی جهت بهبود وضعیت سکونتگاه های غیر رسمی در کشورهای جهان سوم به مورد اجرا گذاشته که در نهایت در دهه 1980 منجر به راهبرد توانمند سازی و مشارکت مردمی گردید. در راستای راهبرد مذکور مطالعات طرح های توانمند سازی با حمایت بانک جهانی در کشورهای جهان سوم آغازگردید. کشور ایران نیز با دارا بودن سکونتگاه های غیر رسمی زیاد خصوصا در کلان شهرها، با مشارکت بانک جهانی اقدام به آغاز مطالعات به منظور توانمند نمودن این سکونتگاه ها نمود و در سال 1382 با تصویب سند توانمند سازی سکونتگاه های غیر رسمی توسط دولت، عملا با رویکردی جدید به مسئله سکونتگاه های غیر رسمی توجه گردید. برای تعدادی از کلان شهرها مطالعات طرح های توانمند سازی به اتمام رسیده اما پس از گذشت چند سال، مشخص شده که در راستای توانمند سازی این سکونتگاه ها چالش هایی وجود دارد که مانع از تحقق اهداف سند توانمند سازی و موفقیت طرح ها گردیده است. این مقاله چالش های موجود در توانمند سازی سکونتگاه ها غیر رسمی را مشخص نموده و راهکار لازم جهت موفقیت طرح های توانمند سازی را بیان می نماید. نتایج این تحقیق نشان می دهد که فقدان معیارهای لازم جهت بررسی سکونتگاه های غیر رسمی به منظور تطبیق این سکونتگاه ها با معیارهای تعیین شده جهت انتخاب سکونتگاه های غیر رسمی با اولویت توانمند سازی، توجه به توانمند سازی کالبدی بیش از سایر زمینه های توانمند سازی، فقدان یک سازمان مستقل برای اجرای این طرح ها و وجود چالش های اجتماعی، اقتصادی، مدیریتی، حقوقی، فنی و کالبدی در مورد این سکونتگاه ها از مهم ترین مشکلات و تنگناهای طرح های توانمند سازی تاکنون بوده که درصورت عدم توجه به این چالش ها و تنگناها، عدم موفقیت این طرح ها بیشتر نمایان خواهد شد.