بررسی مفهوم پایداری در معماری منظر به مثابه رویکردی بومی

از آن جا که پایداری در یک اکوسیستم خاصه اکوسیستم شهری طبق اصول از پیش تعیین شده اتفاق نمی افتد، بلکه حالت پایدار و پویا در آن رخ می دهد، یا به عبارت ساده تر توسعه پایدار در یک محیط یا کشور با در نظر گرفتن توان اکولوژیکی، نیروی انسانی و منابع مالی متعلق به آن محیط بومی یا ساختار شهری می تواند تحقق یابد، ضرورت ارزیابی این مفهوم در هر علم با حوزه اندیشیدگی خاص در یک قلمروی سرزمینی، امری اساسی و بایسته به نظر می رسد. از سویی دیگر، ضرورت پرداختن به این مفهوم در هر حوزه ای از گستره دانش بشری لازم و بدیهی است، چنان چه این تحقیق نیز در صدد است تا به بررسی، بازبینی و ارزیابی مفهوم پایداری در معماری منظر به مثابه نزدیک ترین مفهوم با محیط زیست شهری و بوم زیست در مولفه ها و شاخصه های زیست محیط، بپردازد. رویکرد پژوهش حاضر رویکردی تحلیلی و توصیفی است که از بیشینه منابع موجود در مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و مطالعات صورت گرفته در سنوات گذشته نگارندگان، در منظر سازی و معماری منظر ایرانی بهره برده است. یافته پژوهش حاضر را می توان اصول و مولفه های مرتبط با مفهوم پایداری در معماری منظر در رویکرد بومی سازی منظر و معماری منظر دانست که لازم و در عین حال بایسته است تا در فرایند مداخلاتی در حوزه برنامه ریزی و طراحی منظر فعلی ایران برای بیشینه انطباق با مولفه های زیست محیطی، شرایط فرهنگی و اجتماعی و ساختار اجرایی و مدیریتی حاکم، مورد توجه شایسته و بایسته قرار گیرد.