تحول نظریه پردازی در سیاست خارجی

در این نوشته سیر تحول نظریه پردازی در مورد سیاست خارجی از واقع گرایی و نو واقع گرایی تا نهاد گرایی و سپس رویکردهای تحلیل و گفتمانی مورد بررسی قرار گرفته است. قدرت ملی، ایده های مشترک بشری، نهادهای فراملی، عوامل داخلی در سطوح فردی، اجتماعی و دولتی، و گفتمان های سیاسی مسلط در یک جامعه از مهم ترین متغیرهایی هستند که در این نظریه ها برای فهم و درک رفتار خارجی دولت ها مورد تاکید قرار گرفته اند. سیر این تحول نشان می دهد که بر خلاف دیدگاه های کلی نگر و سخت افزارانه نخست، به تدریج مؤلفه ها محدودتر و نرم افزارانه تر شده و برای درک و فهم رفتار خارجی دولت ها، به سمت نوعی فهم بین الاذهانی کشیده شده اند؛ موضوعی که در دستور کار نظریه های سازه انگار (تکوین گرا) قرار گرفته و به کمال گراییده است.