بررسی تاثیر مواد مشابه غذا بر روی دو نوع کامپوزیت از نظر میزان آزاد شدن منومر

آزاد شدن اجزاء شیمیایی رزین های کامپوزیتی به محیط دهان می تواند دارای اثرات سوء روی سلامت انسان داشته باشد و همچنین دوام کلینیکی ترمیم ها را تحت تاثیر قرار دهد. هدف از این تحقیق، بررسی اثر مایعات مشابه غذا بر روی میزان آزاد شدن مونومرهای BisGMA،TEGDMA و UDMA از دو نوع رزین کامپوزیتی P60 و Gradia در محیط های اتانول 25% و 50% و 75% و هپتان 50% به مدت 24 ساعت و 7 روز بود.
تعداد 40 نمونه از هر کامپوزیت تهیه شد. تعداد 5 نمونه از هر کامپوزیت در لوله هایی با حجم cc2 محتوی محلول های مورد آزمایش به مدت 24 ساعت و 7 روز قرار گرفتند. سپس محتویات لوله ها جهت بررسی منومرهای آزادشده به دستگاه GC/MS (Gas Chromatography/Mass Spectroscopy) تزریق شدند. نتایج توسط تست های آماریThree way ANOVA و One way بررسی شدند. 05/P<0 سطح معنی داری در نظرگرفته شد.
نتایج نشان داد که تنها منومر TEGDMA از تمامی نمونه ها آزاد شد. Gradia به صورت معنی داری TEGDMA بیشتری آزاد می کند. غلظت های بالاتر اتانول (75%) موجب آزادسازی بیشتر منومر نسبت به غلظت های پایین تر می شود. از سوی دیگر هپتان نسبت به اتانول به طور کلی موجب آزادسازی کمتر منومر TEGDMA می شود. باافزایش زمان از 24 ساعت تا 7 روز، میزان منومر بیشتری آزاد می شود.
اتانول بیش از هپتان باعث آزادسازی منومرها می شود، همچنان که غلظت بالاتر اتانول تاثیر بیشتری در رهاسازی منومرها دارد. از سوی دیگر کامپوزیت Gradia بیش از P60 سبب آزادسازی منومرها می شود. افزایش زمان نگهداری منومرها نیز باعث ادامه روند آزادسازی منومرها می گردد.