پژوهشی در فلسفه عرفان

فلسفه عرفان به مثابه ساحت علمی نو پدید دیر زمانی نیست که ذهن اندیشوران این حوزه علمی را به خویش معطوف داشته است. باید اذعان داشت که ناظرین به این موضوع از زوایای مختلفی به این عرصه توجه کرده اند؛ چراکه گروهی تنها به بیان رئوس ثمانیه و برخی به حقایق هستی با نگرش فیلسوفانه و تحلیل نگر، مبانی و مبادی و زیرساخت های آن را نقد و ارزیابی کرده، نگاه کل نگر و بیرونی و فراگیر را وجهه همت علمی خویش قرار داده اند.
فلسفه عرفان موضوعاتی از قبیل ماهیت علم عرفان، عرفان و تجربه دینی، اشتراکات و افتراقات، عرفان و بیان ناپذیری، امکان تجربه عرفانی و حجیت کشف و شهود عرفانی، غایت و کارکردهای عرفان و مواردی از این دست را مورد بحث قرار می دهد.
نگارنده معتقد است فضای بحث در این عرصه کاملا بکر و مفتوح بوده، اهمیت و جایگاه عرفان در میان علوم و ضرروت جلوگیری از رهزنی و افراط و تفریط در این ساحت وظیفه را برای پژوهندگان این موضوع دو چندان می سازد گرچه نوشته حاضر نیز مقدماتی و گزینشی است که باید توسط اهل فن تکمیل گردد.