زبان عرفان

زبان عرفان، معرکه آرای عارفان و ناعارفان است. عارفان تجارب عرفانی خود را فراتر از حد تقریر و توصیف می دانند. عده ای نیز تجزیه و تحلیل تجربه عرفانی را نا ممکن می شمارند. ازین رو، یکی از خصایص تجارب عرفانی، «بیان ناپذیری» معرفی شده است. در باب تجارب عرفانی، نظریه های گوناگونی ارائه شده است که به اختصار عبارتند از: نظریه تمثیل، نظریه «نمادین»، «نظریه تجسد»، «نظریه غیر شناختاری بودن زبان دینی»، نظریه های عرف پسند، مانند: «نظریه عواطف»، و «نظریه نابینایی معنوی»، نظریه مجازی بودن زبان عرفانی و دینی، «نظریه پارادوکسیکال بودن تجربه عرفانی»، «نظریه زبان هنری و جمال شناسانه بودن زبان عرفان».
از منظر بعضی دیگر، ریشه اصلی مشکل بیان ناپذیری تجارب عرفانی، در«نقص منطق زبان عرفی» است که در حوزه آگاهی های عرفی کارساز است و در قلمرو تجارب عرفانی کارایی ندارد.
به نظر اینجانب زبان ویژه عرفان «زبانی رمزی و نمادین» است. این نظریه فاقد نقص های نظریه های پیشین است و تامل در کلمات عارفان آن را تایید می کند.