تاثیر شیوه آموزش ایستگاهی بر عملکرد احیای قلبی- ریوی دانشجویان

داشتن مهارت و دانش کافی در امر احیای قلبی- ریوی (CPR) امروزه برای تمام گروه های دست اندرکار پزشکی ضروری است. برای افزایش مهارت بالینی دانشجویان در زمینه احیا، آموزش شبیه سازی شده توصیه می شود. این نوع آموزش باعث بهبود عملکرد شده و آنها را با تجهیزات و روند کار بهتر آشنا می کند. در مطالعه حاضر، تاثیر آموزش ایستگاهی بر عملکرد دانشجویان سنجیده شده است.
این تحقیق یک مطالعه مداخله ای، از نوع قبل و بعد است. با جمع آوری اطلاعات در دو مرحله قبل و بعد از مداخله با روش سرشماری از در 37 دانشجویان پرستاری و مامایی ترم آخر دانشکده پرستاری و مامایی بویه که به روش سرشماری مجموعا 37 نفر انتخاب شده بودند، صورت گرفت. ابزار گردآوری اطلاعات چک لیست استاندارد بود که میزان عملکرد پایه و پیشرفته CPR قبل و بعد از آموزش ایستگاهی به روش «ارزیابی بالینی مبتنی بر مشاهده در ایستگاه» (OSCE) به کمک آن ثبت شد. اطلاعات با نرم افزار SPSS 11.5 با استفاده از روش های آماری توصیفی و آزمون آماری ناپارامتری ویلکاکسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
اختلاف میزان عملکرد پایه و پیشرفته دانشجویان در احیای قلبی- ریوی با توجه به میانگین اطلاعات قبل (95/32 ± 43/120) و بعد (66/22 ± 86/340) از مداخله تفاوت آماری معنی داری نشان داد.
آموزش ایستگاهی CPR به صورت صحیح و کاربردی منجر به بهبود عملکرد دانشجویان پرستاری و مامایی در حیطه احیای قلبی- ریوی پایه و پیشرفته می شود.