تشبیه در اشعار رودکی

رودکی، بزرگترین شاعر ایران در آغاز قرن چهارم هجری است که در انواع قالب های شعرفارسی، به ویژه قصیده و غزل مهارت داشته است و تاثیر وی در تکامل و ترقی اشعار فارسی در دوره اش و حتی در دوره های بعد بر شعرای فارسی بر کسی پوشیده نیست. تسلط و مهارت او در سرودن اشعار و کثرت آن سبب گردید تا او را «پدر شعر فارسی دری» بنامند. وی نماینده کامل و تمام عیار شعر فارسی در دوره سامانی است. یکی از مهارت های او کاربرد صور خیال، از جمله تشبیه و استعاره در اشعار است، تصاویری که رودکی در اشعارش به کار برده، بر عکس شعرای دیگر سبک خراسانی، متحرک و جاندار است. در میان تصویرهای گوناگون، تشبیه مهمترین نوع تصاویری است که رودکی بدان علاقه نشان داد. با بررسی هایی که از سرودهایش به عمل آمده، اکثر تشبی هات او از نوع حسی به حسی و عقلی به حسی اند که در انواع مختلف آن، از جمله: تشبیه مضمر، تفضیل و... بکار رفته است. این مقاله قصد دارد تا تشبیه را در اشعار رودکی بررسی کند و به اهمیت و انواع آن در سروده های شاعر بپردازد.