مقایسه ترمیم عصب در روش های انتها به انتها، انتها به کنار با ایجاد دریچه و انتها به کنار بدون ایجاد دریچه در اندام تحتانی موش

علیرغم مطالعات متعدد در ترمیم عصب به روش انتها به کنار(End-to- side)، نتایج بسیار متناقض می باشد. علت توجه به این روش در چند نکته اساسی نهفته است: اولا«در مواردی که جراح به علت عدم دسترسی به اعصاب اصلی انتخاب دیگری ندارد، این روش بسیار راه گشا است. ثانیا»در این روش به عصب دهنده معمولا«آسیبی از نظر عملکردی وارد نمی شود و ثالثا» این روش در مقایسه با روش های کلاسیک بسیار ساده است و نیاز به وقت و تشریح بدنی کمی دارد. در بسیاری از مطالعات فقط به بررسی نتایج با روش های پاراکلینیک و یا یافته های کلینیکی توجه شده است. به نظر می رسد مطالعه ای که در آن بررسی نتایج پاراکلینیکی و کلینیکی با هم در نظر گرفته شود، مفید و ضروری است و این مطالعه در این راستا طراحی شده است. در این مطالعه 40 موش بطور تصادفی به چهار گروه ده تایی تقسیم شدند: 1- گروه اول: عصب پرونئال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به داخل عضله ادوکتور بخیه شد (کنترل). 2- گروه دوم: عصب پرونئال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به روش انتها به انتها ترمیم شد (آناستوموز انتها به انتها). 3- گروه سوم: عصب پرونئال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به روش انتها به کنار به عصب تیبیال پیوند شد ولی اپی نوریوم روی تیبیال باز شد (آناستوموز انتها به کنار با دریچه). 4- گروه چهارم: عصب پرونئال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به روش انتها به کنار به عصب تیبیال پیوند شد، ولی اپی نوریوم روی تیبیال باز نشد (آناستوموز انتها به کنار بدون ایجاد دریچه). در هر گروه 10موش در نظر گرفته شد. 1 و 8 و 16 هفته پس از عمل جراحی فوت پرینت از تمام موش ها گرفته شد و معیارهای عملکردیPFI و غیرعملکردی بررسی شد و نتایج با هم مقایسه شد. داده های حاصل از بررسی شمارش اکسونی با استفاده از آزمون آماری One Way ANOVA و Paired Sample T-test مورد بررسی قرار گرفتند و از آزمون پست هاک Tukye جهت تایید نتایج استفاده شد و داده های حاصل از بررسی SFI با استفاده از آزمون داده های تکراری مورد بررسی قرار گرفتند و از آزمون دانت نیز جهت تایید داده ها استفاده شد.
در همه گروه های تجربی (گروه های 2،3،4) بهبود عملکرد حرکتی (PFI) در هفته 8 و 16 پس از جراحی از نظر آماری معنادار نبود (05/0 P) ولی در مطالعات بافت شناسی شمارش اکسونی در گروه انتها به کنار با ایجاد دریچه بهتر از سایر گروه ها بود (05/0 >P).
با توجه به یافته های این مطالعه مؤلفان معتقدند روش ترمیم انتها به کنار باعث ترمیم عصب و رشد آکسو ن ها همچنین بهبود عملکرد قابل مقایسه با روش کلاسیک انتها به انتها در موش می شود. ولی با توجه به اینکه اندازه و قطر اعصاب و همچنین عضلاتی که بایستی عصب گیری شوند. در انسان ها خیلی بزرگتر از موش هستند و ممکن است نتایج ترمیم عصب خصوصا نتایج عملکردی متفاوت باشند. پیشنهاد می شود برای تعمیم یافته های فوق مطالعه ای تجربی در یک مدل حیوانی بزرگتر مثل میمون، مطالعه مشابه تکرار شود.