کاربرد حالت های هارگریوز- سامانی و جنسن- هیز در ارزیابی تبخیر- تعرق گیاه مرجع یونجه در اصفهان

برآورد دقیق تبخیر– تعرق، یکی از فاکتورهای اساسی در طراحی سیستم های آبیاری و ساختمان های ذخیره و انتقال آب است. روش های متعددی برای محاسبه تبخیر– تعرق گیاه مرجع ارایه شده است. بسیاری از روش ها به داده های متعدد هواشناسی نیازمند می باشد اما برخی از این داده ها در دسترس نیستند و به فرض دسترسی، از دقت کافی برخوردار نیستند. بنابر این روش های مبتنی بر حداقل داده های اقلیمی گسترش یافتند که روش های هارگریوز- سامانی و جنسن- هیز از جمله هستند. در این تحقیق، دو روش مذکور هر کدام در چهار حالت متقاوت، بر پایه داده های لایسیمتری گیاه مرجع یونجه واقع در محل ایستگاه تحقیقات کشاورزی و هواشناسی کبوترآباد اصفهان مورد مقایسه قرار گرفته است. نتایج این تحقیق حاکی از دقت این دو روش برای ارزیابی تبخیر-تعرق گیاه مرجع یونجه، در صورتی استفاده از معادله پیشنهاد شده توسط سامانی و پسرکلی (1986) برای تشعشع برون زمینی، می باشد. در این حالت، دقت ارزیابی تبخیر و تعرق افزایش یافته و به حدود 15 درصد می رسد. حالت های اخیر دارای ضریب همبستگی بالایی نسبت سایر روش ها بود و در نتیجه با اصلاح خطی روابط اصلی بر مبنای داده های لایسیمتری منطقه، متوسط خطای نسبی تا حدود 9 درصد کاهش می یابد. در نهایت بررسی های این تحقیق نشان داد که روابط ارایه شده آلن (1996) و سامانی- پسرکلی (1986) برای ارزیابی ضریب رابطه هارگریوز- سامانی اختلاف قابل توجهی با یکدیگر ندارند.