بررسی تاثیر کودهای نیتروژن و پتاسیم بر عملکرد و صفات وابسته به آن در برنج

راتونینگ یعنی رشد مجدد پس از برداشت محصول اول که یک صفت فیزیولوژیکی اختصاصی است که در گیاه برنج وجود دارد و یک روش موثر جهت افزایش دادن عملکرد و راندمان تولید با هزینه کمتر و عدم نیاز به افزایش واحد سطح و همچنین استفاده بهینه از زمین های کشاورزی می باشد. در راه رسیدن به این مقصود استفاده از عناصر کودی مهم و تقویت کننده، در مقادیر مناسب می تواند مفید واقع شود. به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف نیتروژن و پتاسیم بر عملکرد راتون برنج، آزمایشی در منطقه املش استان گیلان در سال 1382 اجرا گردید. آزمایش بصورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با هشت تیمار و سه تکرار انجام شد. سطوح بکار رفته شامل 0، 50، 100 و 150 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار از منبع اوره و 0 و 100 کیلوگرم پتاسیم (KCL) در هکتار از منبع کلرورپتاسیم بودند. در این آزمایش صفات عملکرد دانه، تعداد خوشه در مترمربع، تعداد دانه در خوشه، وزن هزار دانه، درصد دانه پر، وزن خشک کاه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت (HI) مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان می دهد که تاثیر نیتروژن روی عملکرد دانه، تعداد خوشه در مترمربع و شاخص برداشت در سطح احتمال 1% و وزن هزار دانه و عملکرد بیولوژیک در سطح احتمال 5% تاثیر معنی داری داشت. تاثیر پتاسیم روی تعداد خوشه در مترمربع، درصد دانه پر و عملکرد بیولوژیک در سطح احتمال 5% معنی دار گردید. اثر متقابل نیتروژن و پتاسیم بر عملکرد دانه در سطح احتمال 1% و بر تعداد خوشه در مترمربع، عملکرد بیولوژیک، درصد دانه پر و شاخص برداشت در سطح احتمال 5% اختلاف معنی داری نشان داد. در یک جمع بندی کلی می توان بیان کرد که تاثیر کود روی عملکرد راتون نسبت به عدم استفاده از آن دارای تاثیر مثبت و معنی داری بوده است.