یافته های بالینی و هیستوپاتولوژیکی در 26 بیمار مبتلا به ضایعات لیکنوئید مخاط دهان

لیکن پلان یک بیماری مزمن پوستی مخاطی بواسطه سیستم ایمنی است که موجب آسیب به کراتینوسیتها در مخاط دهان می گردد. ضایعات لیکنوئید گروهی از ضایعات با اتیولوژی های متفاوت و تظاهرات کلینیکی و هیستوپاتولوژی مشترک هستند. این مطالعه جهت ارزیابی خصوصیات بالینی و هیستوپاتولوژیکی ضایعات لیکنوئید مخاط دهان و شیوع لیکن پلان در بیماران مبتلا به ضایعات لیکنوئید مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی بابل انجام شد.
این مطالعه مقطعی بر روی 26 بیمار مبتلا به ضایعات لیکنوئید دهان که در طی سال های 88-1386 به بخش بیماری های دهان دانشکده دندانپزشکی بابل مراجعه نمودند، انجام شد. بیماران از نظر سن، جنس، وجود ضایعات پوستی، سابقه بیماری سیستمیک، مصرف دارو، نوع و محل ضایعات مورد بررسی قرار گرفتند.
میانگین سن بیماران 4/12±8/42 سال بود. 8/30% (8 نفر) از بیماران مرد و 2/69% (18 نفر)، زن بودند. اکثر بیماران در دهه های سنی 4و 5 و 6 قرار داشتند. 2/46% (12 نفر) از بیماران دارای بیماری سیستمیک و 5/11% (3 نفر) دارای ضایعه پوستی بودند. 8/53% (14 نفر) از بیماران دارو مصرف می کردند. 73% (19 نفر) از بیماران نیز مدت زمان مشخصی برای ایجاد ضایعات عنوان کردند. بیشترین منطقه درگیر، مخاط باکال و بیشترین ضایعه مشاهده شده از نوع رتیکولار بود. 4/15%(4 مورد) از موارد تشخیص داده شده نیز دارای دیسپلازی بودند.
با توجه به بروز بالاتر ضایعات لیکنوئید دهانی در زنان در دهه های 4 تا 6 زندگی، بهتر است در معاینات بالینی مخاط دهان زنان نوجه بیشتری شود. هم چنین درصد قابل توجه وجود تغییرات دیسپلاستیکی در ضایعات لیکنوئید، لزوم پیگیری این بیماران را آشکار می سازد.