عدم امنیت غذایی به عنوان عامل خطر جهت چاقی در خانم های کم درآمد بوشهری

نا امنی غذایی که عدم دسترسی همه مردم در تمام اوقات به غذای کافی برای داشتن یک زندگی سالم تعریف می-شود، در فقر بهداشت و وضعیت تغذیه ای مثل افزایش وزن، چاقی، مشکلات روحی و فیزیکی مشارکت دارد. این مطالعه به منظور بررسی الگوی نا امنی غذایی در خانم های کم درآمد بوشهری و ارتباط آن با چاقی اجرا گردید.
در این مطالعه مقطعی 300 خانم 49-19 ساله بوشهری، غیر حامله، غیر شیرده و دارای فرزند به طور سیستماتیک از خانواده های تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی انتخاب شدند. جمع آوری داده ها شامل مصاحبه شخصی با مادران، اندازه گیری معیارهای تن سنجی، روش 10 موضوع رادیمر- کرنل برای مشخص شدن شدت عدم امنیت غذایی و سؤالات بین المللی فعالیت فیزیکی بود. جهت یافتن ارتباط بین نا امنی غذایی و چاقی از مدل رگرسیون لجستیک استفاده شد.
در مطالعه حاضر، اکثریت خانواده ها (86 درصد) از ناامنی غذایی رنج می بردند. میانگین نمایه توده بدنی در گروه های نا امن غذایی (67/4±43/30) به طور معنی داری بیشتر از گروه امن غذایی (61/1 ± 41/21) بود (05/0>P). با استفاده از رگرسیون لجستیک بعد از کنترل برای سایر متغیرها، امنیت غذایی عامل حمایت کننده (04/0=OR) جهت کاهش نمایه توده بدنی و غیر فعال بودن خانم ها (65/2 =OR) و خانه دار بودن آنها (99/3=OR) عامل خطر برای چاقی و افزایش وزن بودند.
مصرف غذاهای ارزان قیمت که حاوی ارزش کیفی پایین بوده و کالری بالا دارند و کاهش فعالیت فیزیکی از دلایل مهم چاقی و اضافه وزن در خانم های نا امن غذایی این تحقیق بود.