نوآوری در شعر قیصر امین پور

نوگرایی (مکتب Modernism) در ادبیات، بیانگر گسستن از سنن و قراردادهای حاکم و ایجاد شیوه های تازه در نگرش به جایگاه انسان و نقش او در نظام هستی است.
مدرنیسم ویژگی های صوری و محتوایی خاصی دارد، مانند جدایی از نسبت فردگرایی و تاکید بر فردیت خلاق هنرمند، احساس تنهایی، بیگانگی و یاس، ترجیح ناخودآگاهی برخود آگاهی، تداعی معانی آزاد و جریان سیال ذهن، توجه به نظریه-های روانشناسانی، چون فروید و یونگ و بعضی از اگزیستانسیالیست ها.
نوآوری معانی فراگیرتر از نوگرایی یا مدرنیسم دارد. مدرنیسم در مورد دوره خاصی است (اوایل قرن بیستم) و مانند هر نهضت ادبی دیگر به انتهای خود رسیده و جای خود را به نهضت دیگر، پسامدرنیسم داده است، ولی نوآوری آغاز و پایان مشخصی ندارد و همواره در طول قرون و اعصار در ادبیات و هنر یافت می شده و در مدرنیسم هم وجود داشته است. نوآوری؛ یعنی خلاقیت و خلاقیت تقلیدی نیست.
پرسشی که در مقاله حاضر به آن پاسخ داده شده، این است که آیا اصول نوگرایی و ویژگی های نوآوری در شعر قیصر امین پور دیده می شود یا خیر؟ پیش از بررسی شعر قیصر امین پور، با پژوهش در ادوار شعر فارسی، نوآوری های خاصی در هر دوره دیده می شود، اما در شعر نو معاصر، نوآوری ها و خلاقیت ها نسبت به سبک بازگشت ادبی و حتی دوره مشروطه برتری دارد. شعر قیصر امین پور از جهت قالب بیرونی (outer form) و قالب درونی (inner form) نوآوری هایی را به همراه دارد.
در شعرهای برجسته -او چه کلاسیک و چه نو نیمایی- با نوآوری هایی رو به رو می شویم که در شاعران دیگر سابقه نداشته است و خلاقیت او را نشان می دهد. آشنایی زدایی را در ترکیباتی چون «آیینه ناگهان» -که نام یکی از کتاب های اوست- می توان دید. در این مقاله مجموعه تنفس صبح بررسی شده است.