بررسی مزیت نسبی اشتغال زایی بخش های عمده اقتصادی در استان کرمانشاه

تجزیه و تحلیل روند اشتغال و ساختار آن در سطح کشور و مناطق مختلف آن، مستلزم شناخت دقیق استعدادها و توان بالقوه بخش ها و ترکیب آن در مناطق است تا بتوان برنامه ریزی و اشتغال زایی متوازن و متعادلی را در هر یک از بخش ها و مناطق، محقق ساخت. اشتغال همواره از دغدغه های اصلی سیاستگذاران اقتصادی بوده است و اشتغال و به طور کلی نیروی انسانی در مسائل اقتصادی جایگاه ویژه ای داشته و دارد.
در این تحقیق با استفاده از دو مدل اقتصاد پایه و اقتصاد منطقه ای تغییر مکان سهم و با به کارگیری آمار سرشماری نفوس و مسکن سال های 1375 و 1385 به بررسی علل رشد متناسب یا نامتناسب شاغلان استان کرمانشاه نسبت به کل کشور و تعیین بخش های پایه اقتصادی در استان کرمانشاه پرداخته شده است. نتایج حاصل، بیانگر رشد نامتناسب شاغلان استان کرمانشاه نسبت به شاغلان کشور در دوره مورد بررسی بود و مدل تحلیل تغییر – سهم، علل این عدم تناسب را تغییرات رقابتی و ساختاری منفی بیان می کند. برآور مدل اقتصاد پایه نیز بخش های کشاورزی و خدمات و زیر بخش ساختمان را به عنوان بخش های پایه ای مشخص می کند. تغیرات ضرایب LQ (نسبت مکانی) در طول زمان، حاکی از رشد سریع و نامتوازن بخش خدمات استان و گویای کاهش مزیت بخش صنعت و افزایش مزیت بخش کشاورزی در جذب شاغلان است. این تغییرات به دلیل فقدان فعالیت های اشتغال زای مولد اقتصادی در استان ایجاد شده که موجب رشد بی رویه بخش خدمات، در استان کرمانشاه گردیده است.