تعیین اندازه ی بهینه ی بنگاه در صنایع موادغذایی و آشامیدنی ایران طی برنامه ی سوم توسعه

این مقاله با هدف اصلی تعیین اندازه ی بهینه ی بنگاه و بررسی تاثیر ساختار صنعت بر آن طراحی گردیده و می کوشد با استفاده از مبانی نظری موجود در سازمان صنعتی، اندازه ی بهینه ی بنگاه های صنعتی را در صنایع مواد غذایی و آشامیدنی ایران، به تفکیک کدهای دو، سه و چهار رقمی ISIC، طی برنامه ی سوم توسعه، برآورد نماید. ابتدا، روش های تخمین اندازه ی بهینه معرفی شده و سپس معیار کومانور و ویلسون به عنوان روش تخمین اندازه ی بهینه (MES) مورد استفاده قرار گرفته و در تخمین آن از متغیرهای تولید و اشتغال استفاده شده است. نتایج حاصل از این تحقیق حاکی از آن است که روند تغییرات اندازه ی بهینه ی تولید در صنایع مواد غذایی و آشامیدنی روند ثابتی نبوده است. با استفاده از متغیر اشتغال، نتایج به دست آمده نشان دهنده ی آن است که به استثناء سال 1383، میزان MES روندی کاهشی داشته است. این موضوع نشان می دهد صنعت موادغذایی و آشامیدنی از لحاظ تعداد شاغلان در حال کوچک شدن است. کاهش در تعداد کارکنان را می توان با افزایش سطح تکنولوژی، افزایش بهره وری نیروی کار و یا شرایط حاکم بر بازار کار توجیه نمود. همچنین این روند را می توان همسو با روند تحولات جهانی و افزایش نقش بنگاه های کوچک و متوسط در اقتصاد دانست.