بررسی میزان حساسیت آزمون میکرونوکلئوس در مغز استخوان موش های ball/c پرتو دیده با گامای Co

در کلیه انفجارهای هسته ای دو عامل وجود دارد که نیروهای انسانی را اعم از نظامی و غیر نظامی در معرض تهدید قرار می دهد، یکی موج انفجار اولیه و دیگری پرتوهای رادیواکتیو شامل پرتوهای آلفا، بتا و گاما می باشند. بررسی آثار بیولوژیک هر یک از این پرتوها، مورد توجه پژوهشگران متعددی بوده است به طوریکه تاریخچه این پژوهش ها به زمان کشف پرتو ایکس بوسیله رونتگن بر می گردد. سوال مهمی که همه پژوهشگران در این زمینه با آن مواجه اند این است که چه شاخص یا شاخص هایی برای بررسی آثار زیان بار بیولوژیک پرتوهای رادیواکتیو مناسب بوده و در مقابل نوع پرتو و میزان دوز آن حساسیت لازم را دارا است. یکی از روش های مطالعه در زیست پرتوی، استفاده از آزمون میکرونوکلیوس می باشد. میکرونوکلیوس ها پاره های کروموزمی هستند که در فرایند میتوزی به سلول های دختری منتقل نشده و در سیتوپلاسم مادر باقی می مانند. میزان حساسیت این شاخص (شمارش میکرونوکلیوس ها) در مقابل پرتوی گاما تابش شده از60Co در این طرح پژوهشی مورد ارزیابی قرار گرفت. در معرض تابش قرار دادن موش های balb/c باعث افزایش چشمگیر میکرونوکلیوس ها در سلول های پلی کروماتیک اریتروسیت (PCE) و نرموکروماتیک اریتروسیت (NCE) می گردد، درحالیکه پرتو بر روی نسبت این دو گونه سلولی یعنی PCE/PCE+NCE تاثیری ندارد. دوز گامای مورد استفاده در این پژوهش 5/1 گری بوده است. نتایج بدست آمده نشان داد که آزمون میکرونوکلیوس از حساسیت لازم برای مطالعات زیست پرتوی برخوردار بوده و می تواند به عنوان یک دوزیمتر بیولوژیکی در مقابل پرتو گاما مورد استفاده قرار گیرد و علاوه بر این، در روند تکاملی سلول های اریتروییدی در مغز استخوان فمور موش تاثیرگذار نیست.