برآورد الگوهای عرضه و تقاضای نیروی کار در مناطق روستایی و بررسی میزان انعطاف پذیری بازار کار روستایی و شهری

عدم توجه به توازن منطقه ای (بین شهر و روستا) و عدم ایجاد فرصت های شغلی مناسب در مناطق روستایی، مشکلات موجود در بازار کار کشور را در سال های آتی افزایش خواهد داد. در این مقاله، ضمن شناسایی عوامل مؤثر بر عرضه و تقاضای نیروی کار روستایی، مقایسه ای تطبیقی بین بازار کار روستایی و شهری صورت می گیرد. عرضه نیروی کار روستایی به تفکیک جنسی و گروه های سنی، تابعی از پوشش تحصیلی، ارزش افزوده بخش کشاورزی، تعداد افراد دارای تحصیلات عالی، نرخ تورم، شاخص دستمزد، سرانه هزینه های تامین اجتماعی و نرخ بی کاری درنظر گرفته شده است. تقاضای نیروی کار روستایی به صورت ایستاو پویا، تابعی از اعتبارات عمرانی دولت در بخش عمران و نوسازی روستاها، اعتبارات عمرانی دولت و اعتبارات بانکی در بخش کشاورزی، ارزش افزوده بخش کشاورزی، شاخص دستمزدواقعی و نسبت ارزش صادرات محصولات کشاورزی به ارزش افزوده بخش کشاورزی می باشد.براساس این الگوها ضریب های تعدیل محاسبه شده و نتایج نشان می دهد که انعطاف پذیری بازار کار روستایی بیش تر از انعطاف پذیری بازار کار شهری است. هم چنین با توجه به این معادلات، پیش بینی براساس دو سناریو صورت گرفته است. در سناریوی اول، بافرض 5 درصدرشد ارزش افزوده بخش کشاورزی و سایر فروض روی متغیرهای مستقل سالانه باید 85000فرصت شغلی در مناطق روستایی ایجاد شود. در این حالت، نرخ بی کاری 14/5 درصد را درپایان برنامه سوم خواهیم داشت. در سناریوی دوم، اگر بخواهیم نرخ بی کاری به 9/4 درصد درپایان برنامه سوم کاهش یابد، سالانه باید 161000 فرصت شغلی ایجاد گردد. براساس نتایج این مقاله، هر چه تاکید روی اشتغال روستایی بیش تر گردد، نیاز به ایجاد فرصت های شغلی دربخش های غیرکشاورزی بیش تر خواهد بود. در پایان مقاله، پیشنهادهایی برای کاهش مشکلات بازار کار روستایی ارائه شده است.