تبیین و نقد نظریه کانت درباره ماهیت صدق

بررسی نظرگاه کانت درباره چیستی صدق، به لحاظ تاثیرگذاری این اندیشمند در تحول های مربوط به مباحث معرفت شناسی در سه قرن اخیر، از اهمیتی بسزا برخوردار است. کانت کتاب نقادی عقل محض را در پاسخ به چگونگی نسبت میان اندیشنده و ابژه (متعلق شناخت) به رشته تحریر درآورد.
تنها نظریه رسمی پیش از کانت در مورد ماهیت صدق، «نظریه مطابقت» بوده است و لذا هم عقل گرایان و هم تجربه گرایان، با وجود اختلاف فکری، بر تمایز میان ذهن و عین تاکید داشتند. اما در این میان، بارکلی نحله ای دیگر را پایه گذاری کرد و با طرح وحدت ذهن و عین، از مرز رئالیسم گذشت و به ایده آلیسم روی آورد. کانت در مواجهه با این بحث، موضع روشنی نداشته، و در تمهیدات تمایز میان نومن و فنومن را پذیرفته است. او در نقد عقل محض، نومن را به عنوان ساحتی مستقل از ذهن به رسمیت نمی شناسد و از فاصله خود با ایده آلیسم می کاهد. البته، این اضطراب معرفتی، تفاوتی در نظریه صدق کانت ایجاد نمی کند؛ زیرا در هر صورت، او بر عدم علم به نومن، و تقدم معرفت شناختی سوژه بر ابژه تاکید دارد. با این توصیف، کانت معتقد به نظریه مطابقت نبوده و طرفدار و پایه گذار نظریه انسجام گروی محسوب می شود. در این مقاله، ابعاد و زوایای دیدگاه کانت را بررسی و مولفه های آن را نقد خواهیم کرد.