رویکرد مناسب در مواجهه با تورم مزمن ایران

بانکهای مرکزی برای هدفگذاری تورم با مشکل تفکیک جزء مزمن و نوسانی شاخصهای قیمت مواجه هستند. شاخصهای قیمت، تصویر دقیقی از اثر سیاستهای پولی و مالی بر تورم در اختیار سیاستگذار قرار نمیدهند. لذا تعریف شاخصی که بتواند منعکس کننده چگونگی اثرپذیری از سیاست ها به ویژه سیاست های پولی باشد، ضرورت پیدا می کند. روش های آماری متداول برای تفکیک جزء بلندمدت تورم از بخش نوسانی آن دارای اشکال اساسی عدم انطباق با تئوری های اقتصادی است. در این مقاله با استفاده از روش کواه و وهی که مبتنی بر منحنی فیلیپس عمودی در بلندمدت است و در چهارچوب یک مدل اقتصاد سنجی SVAR با داده های فصلی دو متغیر تورم و تولید حقیقی، جزء مزمن تورم از جزء نوسانی آن برای سال های 1370 تا 1387 تفکیک میشود. سپس با استفاده از مفهوم نسبت هزینه جایگزینی اهداف نشان داده می شود که با توجه به عدم امکان کاهش جزء بلندمدت تورم به دلیل تعادل سیاسی شکل گرفته بین دولت، مردم و بانک مرکزی، کاهش در جزء نوسانی تورم علاوه بر کاهش در تورم مشاهده شده، موجب اثرگذاری مثبت بر رشد تولید نیز خواهد شد.