بررسی اثر کلگزان، پلاویکس و ترکیب آنها در بقاء فلپ پوستی راندوم در موش

ایسکمی و نکروز فلپ های مختلف از جمله فلپ های راندوم همیشه از مشکلات جراحی ترمیمی بوده است. داروها و روش های مختلفی جهت جلوگیری از ایسکمی یا معکوس کردن روند ایسکمی روی فلپ آزمایش شده اند. هدف این پ‍ژوهش بررسی اثر کلگزان، پلاویکس و ترکیب آنها در افزایش بقاء فلپ پوستی راندوم در موش می باشد.
تعداد 40 موش مذکر از یک نژاد بصورت تصادفی به 4 گروه مساوی تقسیم شدند. در تمامی موش ها جراحی فلپ به روش ذیل انجام شد: تحت بیهوشی فلپ پوستی خلفی راندوم بر پایه دیستال مطابق روش تغییر یافته مک فارلین قرار گرفتند. در گروه اول به غیر از داروهای بیهوشی و آنتی بیوتیک پروفیلاکسی، داروی دیگری استفاده نشد. در گروه دوم بعد از انجام عمل فوق آمپول کلگزان به صورت زیرجلدی و با دوز mg/kg 2/3 به صورت تک دوز داده شد. در گروه سوم بعد از انجام عمل جراحی فلپ، قرص پلاویکس به حالت محلول در N/S و با دوز mg/kg 25 به صورت خوراکی و از طریق لوله دهانی معدی داده شد و این کار به صورت روزانه تا 7 روز متوالی ادامه یافت. در گروه چهارم نیز آمپول کلگزان مثل گروه دوم و قرص پلاویکس مثل گروه سوم داده شد. بعد از سپری شدن 7 روز تمام موش ها با روش بی درد کشته شده و پس از عکسبرداری دی‍جیتال، سطح کل نکروز فلپ با برنامه نرم افزاری IMAGE J با دقت 01/0 سانتیمتر مربع محاسبه گردید. از میانگین و انحراف معیار جهت توصیف داده ها و از آزمون آنالیز واریانس جهت مقایسه گروه ها استفاده شد.
مقایسه اختلاف میانگین های بین گروه های مختلف، کاهش متوسط میزان نکروز فلپ فقط در گروه پلاویکس قابل توجه و از نظر آماری معنی دار بود (P = 0.012) ولی اثر کلگزان و نیز کلگزان همراه با پلاویکس بارز نبود.
کاربرد پلاویکس در افزایش بقاء فلپ پوستی راندوم موش مؤثر بود، ولی استفاده از کلگزان تاثیر بارزی در بقاء فلپ نداشت.