آثار درمانی تحریک الکتریکی براسپاستیسیتی اندام فوقانی پس از سکته مغزی

ضایعات سیستم عصبی مرکزی ممکن است منجر به اسپاستیسیتی گردند که مقاومت در برابر حرکات طبیعی را افزایش می دهد. درمان های مختلفی جهت کاهش اسپاستیسیتی پیشنهاد شده اند. هدف از این مطالعه بررسی کارآیی درمانی تحریک الکتریکی در اسپاستیسیتی اندام فوقانی پس از سکته مغزی است.

در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 75 بیمار با اسپاستیسیتی اندام فوقانی پس از سکته مغزی طی مدت 19 ماه در مرکز آموزشی درمانی امام خمینی تبریز بررسی شدند. این بیماران بطور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: گروه E که تحریک الکتریکی در سطح موتور بر عضلات اکستانسور ساعد گرفتار دریافت نمودند؛ گروه F که تحریک الکتریکی در سطح حسی بر عضلات فلکسور ساعد گرفتار دریافت نمودند؛ و گروه C یا شاهد که تحریک الکتریکی غیرحقیقی دریافت کردند. تحریک الکتریکی بمدت 15 روز، 5/0 ساعت روزانه در دو گروه مداخله اعمال گردید. تمرینات کششی نیز در تمامی بیماران صورت گرفت. قدرت مشت کردن، شاخص عملکردی دست، دامنه حرکت فعال و غیرفعال و شدت اسپاستیسیتی بر اساس مقیاس آشورث در سه گروه پیش از درمان، به محض توقف آن و 6 هفته بعد تعیین و مقایسه شد.

میزان بهبود اسپاستیسیتی شش هفته پس از اتمام درمان با تحریک الکتریکی بطور معنی داری در گروه F نسبت به گروه شاهد بیشتر بود. میزان بهبود عملکرد اندام فوقانی بلافاصله و شش هفته پس از اتمام درمان در دو گروه F و E بطور معنی داری بهتر از گروه شاهد بود. میزان قدرت مشت کردن بلافاصله و شش هفته پس از اتمام درمان با تحریک الکتریکی در گروه E و در درجه بعد در گروه F بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود. میزان بهبود دامنه حرکتی فعال در برخی موارد (فلکسیون و اکستانسیون) شش هفته پس از اتمام درمان با تحریک الکتریکی در گروه E بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود.

بر اساس نتایج مطالعه فعلی، تحریک الکتریکی بطور مکمل یکدیگر در سطوح اکستانسور و فلکسور اندام فوقانی همراه با تکنیک های کششی می تواند باعث بهبود اسپاستیسیتی و عملکرد پس از سکته مغزی گردد.