مقایسه تاثیر سه نوع دهان شویه (ارتوکین، لیسترین و Oral-B) بر میزان تجمع استرپتوکوک موتانس موجود در پلاک میکروبی اطراف براکت های ارتودنسی

استفاده از دستگاه های ثابت ارتودنسی می تواند منجر به ایجاد عوارض مختلف از جمله ایجاد شرایط مساعد جهت تراکم استرپتوکوک موتانس و به دنبال آن دمینرالیزه شدن مینا و افزایش تعداد ضایعات پوسیدگی به طور برجسته در سطوحی که براکت ها روی آن ها قرار دارند، شود. این تحقیق با هدف بررسی میزان تاثیر دهانشویه های لیسترین و Oral-B و ارتوکین بر روی میزان تجمع استرپتوکوک موتانس موجود در پلاک اطراف براکت های ارتودنسی و در بزاق و میزان پلاک دندانی طراحی و اجرا گردید.
مطالعه با طراحی Double-Blined Randomized Cross Over Clinical Triral بر روی تعداد 25 بیمار تحت درمان ارتودنسی ثابت که به 6 گروه تقسیم شدند، انجام شد و میزان استرپتوکوک موتانس موجود در پلاک و بزاق با تکنیک Side specific modified strip mutans و میزان PI در آنها قبل و بعد از استفاده از دهانشویه اندازه گیری شد. بین مصرف هر دهانشویه با دهانشویه بعدی یک دوره Washout سه هفته ای در نظر گرفته شد. داده ها توسط آزمون آماری krus kal wallis و Wilcoxon مورد قضاوت قرار گرفت.
تحقیق بر روی 25 بیمار با میانگین سنی 3/6±19 سال انجام شد که 5 نفر مرد و 20 نفر زن بودند. میزان تغییرات تجمع استرپتوکوک موتانس هر دندان بر حسب دهانشویه نشان داد که میزان تاثیر ارتوکین بهتر از Oral-B و Listerine بود (09/0P<) و میزان تغییرات استرپتوکوک موتانس در بزاق افراد مورد بررسی بر حسب نوع دهانشویه (درصد افزایش، درصد بدون تغییر و درصد کاهش) در سه گروه مشابه بود و اختلاف آن ها از لحاظ آماری معنی دار نبود (4/0P<). میزان تغییرات پلاک میکروبی افراد مورد بررسی بر حسب نوع دهانشویه نشان داد که میزان تاثیر ارتوکین بهتر از Oral-B و Listerine بود (001/0P<).
ارتوکین به واسطه داشتن کلرهگزیدین در کاهش میزان استرپتوکوک موتانس و کاهش میزان PI بهتر از لیسترین و Oral-B عمل کرد.