روند تغییرات علل عمده مرگ و میر در ایران طی سال های 88-1350

یکی از مولفه های مهم در برنامه ریزی های مربوط به سلامت هرجامعه، آمار و علل مرگ ومیر در آن جامعه است. این مطالعه به منظور تعیین روند تغییرات الگوی مرگ ومیر در ایران طی سال های 88-1350 انجام گردید.

در این مطالعه توصیفی مقطعی اطلاعات مربوط به 9740656 متوفی ثبت شده در سازمان ثبت احوال کشوری در فاصله سال های 1350 تا 1388 مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. برای آنالیز روند تغییرات زمانی الگوی کلی مرگ ومیر از روش های گرافیکی و مقایسه تغییرات روند مرگ ومیرهای ثبتی طی سال های مورد بررسی استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-13 و روش های آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که 60.4% مرگ ومیرهای ثبت شده در نقاط روستایی و 39.6% در نقاط شهری بود. 61.1% مرگ ها در مردان و 38.9% در زنان رخ داده بود. شاخص مرگ ومیر خام در کشور ایران بر اساس آمارها از 13 نفر به ازای هر 1000 تولد زنده در سال های 75-1970 به رقم 5 نفر در سال های 10-2005 کاهش یافته است. شاخص امید به زندگی با 28.6% افزایش از رقم 55.2 سال در سال های 75-1970 به رقم 71 سال در سال های 10-2005 افزایش یافت.

این مطالعه نشان داد که شاخص های مرگ ومیر در ایران در مقایسه با کل دنیا پایین تر بوده و یک کاهش عمومی در مرگ ومیر کودکان در کشور ایران طی سه دهه اخیر وجود داشته است. همچنین سیستم ثبت مرگ ومیر در کشور ایران نسبت به سال های قبل بهبود یافته است.