بررسی کارایی تجزیه هیدروکربور نفتی زایلن با استفاده از تابش خورشیدی به روش UV/TiO2 در پساب صنعتی سنتتیک

ترکیبات بنزن، تولوئن، اتیل بنزن و زایلن (BTEX یا Benzene، Toluene، Ethyl benzene and Xylene) در محیط های آبی از لحاظ بهداشتی و زیست محیطی بسیار خطرناک بوده، دارای سمیت بالا می باشند. هدف این مطالعه، بررسی کارایی تجزیه فتوکاتالیستی هیدروکربن نفتی زایلن در پساب صنعتی سنتتیک به روش UV/TiO2 با استفاده از تابش خورشیدی بود.
این مطالعه از نوع تجربی مداخله ای بوده، که در مقیاس آزمایشگاهی انجام شد. رآکتور مورد استفاده دارای پنج مدول شیشه ای متصل به هم با قطر cm 3 و یک موتور گرداننده جهت حداکثر دریافت اشعه UV خورشید بود. برای تعیین عوامل موثر بر راندمان حذف- پاسخ، از نسبت سیگنال به نویز استفاده شد که با استفاده از فرمول به دست می آید.
طبق نتایج به دست آمده، غلظت ورودی زایلن بیشترین تاثیر را بر راندمان حذف داشت و فاکتورهای موثر بعدی به ترتیب pH با مقدار 7، زمان با محدوده 60 تا 180 دقیقه و غلظت TiO2 با مقدار mol/L 01/0 بودند. شدت اشعه آفتاب در محدوده w/cm2 45 تا 60 و درجه حرارت در محدوده 40 تا 60 درجه سانتی گراد بود.
روش تاگوچی در تجزیه و حذف هیدروکربن نفتی زایلن، ارتباط معنی دار آماری بین راندمان حذف با فاکتورهای مورد آزمایش نشان داد و در همه موارد 1/0 < P به دست آمد. غلظت زایلن بیشترین تاثیر را در کارایی تجزیه داشته، با افزایش آن کارایی حذف افزایش یافت. به طوری که در شرایط بهینه 33/93 درصد زایلن حذف گردید.