اثر حفاظتی گوانوزین در مقابل اثر سمی دیازینون بر آستانه تحریک الکتریکی آمیگدال و اکتساب کیندلینگ در موش های صحرایی نر

اهداف. با توجه به اثر صرع زایی دیازینون و مصرف وسیع آن، پیشگیری و مقابله با این آثار اجتناب ناپذیر است. این مطالعه با هدف بررسی اثر حفاظتی گوانوزین در مقابل اثر سمی دیازینون بر آستانه تحریک الکتریکی و اکتساب کیندلینگ کامل در موش های صحرایی نر انجام شد.
روش ها. ابتدا موش های صحرایی نر از نژاد ویستار (350-250 گرم) تحت استرئوتاکسی قرار گرفتند و یک الکترود سه قطبی در قاعده جانبی آمیگدال و دو الکترود تک قطبی در سطح جمجمه آنها نصب شد. پس از بهبود، به مدت 10 روز، آستانه تحریک الکتریکی تعیین گردید. سپس حیوانات به طور روزانه روغن زیتون (گروه کنترل)، گوانوزین خوراکی (mg/kg5/0)، دیازینون (mg/kg30) یا هر دو را دریافت نمودند. به طور روزانه، آستانه تحریک، میزان تخلیه های متعاقب (ADD) و تعداد تحریکات لازم برای نیل به کیندلینگ کامل ثبت شد.
یافته ها. آستانه تحریک الکتریکی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری پس از 30 دقیقه توسط دیازینون کاهش و با گوانوزین افزایش یافت. پیش درمانی با گوانوزین تا حدودی و نیز پس درمانی، کاهش آستانه تحریک ناشی از دیازینون را به طور کامل مهار نمود. دیازینون سبب افزایش معنی دار ADD ثبت شده روزانه و نیز ADD تجمعی شد و درمان قبل یا بعد با گوانوزین، آن را مهار کرد. همچنین، تعداد تحریکات لازم برای نیل به کیندلینگ کامل توسط دیازینون کاهش یافت که گوانوزین نه تنها سبب مهار آن شد، بلکه خود به تنهایی نیز آن را افزایش داد.
نتیجه گیری. احتمالا گوانوزین به تنهایی نیز اثر ضدصرع دارد و می تواند اثر محافظتی مناسبی در مقابل آثار تشنج زای دیازینون ایجاد نماید.