موانع اشتغال افراد با آسیب بینایی

بوهمن (1993) در مطالعه خود که بر روی 240 فرد نابینا یا دارای آسیب بینایی انجام داده است به این نتیجه رسید که مهارت های کافی در تحرک وجهت یابی به ویژه رفت وآمد مستقل در محیط های جدید در زمینه پیشبینی اشتغال و استخدام افراد نابینا در درجه اول اهمیت قرار دارد. همچنین کرودن (1998) در مصاحبه خود با افراد نابینا یا دارای آسیب بینایی شاغل، به چگونگی و چرایی موفقیت آنها و اینکه چه کسانی به آنها در این امر کمک کردند، پرداخت و به این نتیجه رسید که کمک مشاوران توانبخشی، خدمات فراهم شده توسط آنها؛ مثل حمایت و کمک به آنها در جایابی یا جاگماری در مشاغل بالقوه و تماس و ارتباط با کارفرماها، حتی حمایت های مالی که توسط این متخصصان توانبخشی در امر تحصیل، دریافت فنآوریهای کمکی، آموزش مهارتهای جهتیابی و حرکت و بریل صورتگرفته است از مهمترین عوامل موفقیت آنها در اکتساب و نگهداری شغلی است.