بررسی تاثیر یک برنامه درمانی تلفیقی در بیماران دچار نشانگان درد ناحیه ای مزمن نوع یک

نشانگان درد ناحیه ای مزمن یکی از مهمترین و شاید بدخیم ترین اشکال مشکلات عصبی به خصوص در اندام فوقانی می باشد. تعیین تاثیر توانبخشی با تلفیق روش های فیزیوتراپی و کاردرمانی در درمان نشانگان درد ناحیه ای مزمن هدف این مطالعه بود.
در این مطالعه شبه تجربی که از نوع قبل و بعد می باشد، 20 بیمار مبتلا به نشانگان درد ناحیه ای مزمن (سی. آر. پی. اس. ) نوع یک با نمونه گیری ساده انتخاب و میزان درد، دامنه حرکتی، ادم و قدرت عضلانی آنها ثبت شد. سپس مداخلات درمانی که ترکیبی از مدالیته های فیزیوتراپی و کاردرمانی بود، طی 20 جلسه و یک روز در میان توسط یک گروه درمانگر انجام شد. پس از دوره درمانی بیماران مجدد ا بررسی شدند. داده ها با استفاده از آزمون آماری تی زوجی تحلیل شد.
پس از درمان مشاهده شد که میانگین میزان درد و ادم بیماران به طور معنا داری کاهش و دامنه حرکتی و قدرت گیرش به طور معناداری افزایش یافت(05/0 > پی).
اجرای به موقع و تلفیق روش های فیزیوتراپی و کاردرمانی همزمان در بیماران مبتلا به نشانگان درد ناحیه ای مزمن نوع اول موجب کاهش درد و تورم و افزایش دامنه حرکتی مفاصل و قدرت گرفتن دست می شود.