مقایسه تاثیر دو ترکیب آلومینیمی همراه با DNA واکسن حاوی ژن راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما گوندیی سویه RH به منظور ایمنی زایی و سنجش میزان بقا در مقابل عفونت توکسوپلاسمایی در مدل حیوانی

توکسوپلاسموزیس یک بیماری انگلی شایع در سراسر دنیا است که می تواند منجر به عوارض شدید در انسان و حیوان شود. تاکنون انواع مختلفی از DNA واکسن ها که حاوی یک یا چند آنتی ژن این انگل بوده علیه آن مورد آزمایش قرار گرفته است که برخی از آن ها مقاومت نسبی ایجاد نمودند. در این مطالعه DNA واکسن حاوی ژن راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما گوندیی به همراه آلومینیم فسفات و آلوم به عنوان آدجوانت معدنی استفاده شد و تاثیر آن مقایسه شد.
گروه های مختلف موش های BALB/c به تنهایی با پلاسمید بیانی حاوی راپتری پروتئین 1 (pcROP1) یا همراه با آلومینیم فسفات و آلوم ایمنی زایی شده و سپس شاخص های ایمنولوژیک شامل تکثیر لنفوسیت های طحالی، سایتوکین ها، آنتی بادی ها و میزان بقا در این موش ها اندازه گیری و مقایسه شد.
در گروهی که DNA واکسن حاوی راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما همراه با آلوم تجویز شده بود، پاسخ ایمنی هومورال و سلولی (نوع Th1) قوی تر از گروهی بود که همین DNA واکسن را همراه با آلومینیم فسفات دریافت کرده بود. ولی در گروهی که DNA واکسن حاوی راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما به تنهایی تجویز شده بود، پاسخ های ایمنی از هر دو گروه مذکور بالاتر بود.
بعد از چالش موش ها، میزان بقا در گروه هایی که DNA واکسن مذکور را همراه با آلوم یا به تنهایی دریافت نموده بودند به طور معنی دار افزایش یافت ولی میزان بقا در گروهی که همین DNA واکسن را همراه با آلومینیم فسفات دریافت نموده بود، افزایش چشمگیری نشان نداد (05/0P≤) نتایج بررسی حاضر نشان داد که آلوم و آلومینیم فسفات توانایی بالقوه برای افزایش تاثیر DNA واکسن حاوی ژن راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما گونده ای را ندارد.