مقایسه اختصاص توجه در راه رفتن و انجام تکلیف ثانویه شناختی / حرکتی در سالمندان با / بدون سابقه زمین خوردن

هدف اصلی این مطالعه مقایسه توانایی اختصاص «توجه» بر تکلیف اولیه و ثانویه شناختی یا حرکتی در سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن بود.
مطالعه علی مقایسه ای حاضر با طرح سه عاملی مختلط بر نمونه ای متشکل از 55 نفر اجرا شد. شرکت کنندگان به روش نمونه گیری غیراحتمالی ساده انتخاب شدند. 23 سالمند با میانگین سنی 72/3 سال و گزارش حداقل یک مرتبه زمین خوردن غیرترقبه در طی سال گذشته و 33 سالمند بدون سابقه زمین خوردن با میانگین سنی 69/12 سال شرکت کردند. مطالعه بر سالمندان ساکن آسایشگاه های تهران انجام شد. از آزمون های بررسی وضعیت روانشناختی (MMSE) و زمان نشستن و برخاستن (TUG) همراه با تکالیف ثانویه شناختی و حرکتی استفاده شد. شرایط آزمون به صورتی بود که شرکت کنندگان ابتدا می بایست ضمن انجام تکلیف دوگانه به تکلیف اولیه توجه داشته باشند و سپس می بایست در ضمن انجام تکلیف دوگانه توجه خود را معطوف تکلیف ثانویه می کردند. زمان و تعداد قدم ها در آزمون TUG با دوربین فیلمبرداری ثبت شد. داده ها با آزمون تحلیل واریانس مختلط برای سنجش های مکرر 2×2×2 (گروه با دو سطح، توانایی اختصاص توجه با دو سطح، و تکلیف ثانویه با دو سطح بر متغیر وابسته زمان آزمون TUG) بررسی شدند.
نتایج اثر خالص معنی دار گروه، توانایی اختصاص توجه، تکلیف ثانویه بر زمان و تعداد قدم ها در آزمون TUG (P<0/001) را نشان داد. اثر متقابل گروه با نوع تکلیف ثانویه بر زمان وتعداد قدم ها در آزمون TUG معنی دار (P=0/74 و P=0/39) نبود. اثر متقابل گروه با اختصاص توجه بر زمان و تعداد قدم ها در آزمون TUG معنی دار (P<0/001) بود. اثر متقابل نوع تکلیف ثانویه با اختصاص توجه بر زمان در آزمون TUG معنی دار (P=0/001) بود، ولی بر تعداد قدم ها معنی دار (P=0/4) نبود.
در تحقیق حاضر سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن توانایی اختصاص توجه به تکلیف اولیه را داشتند که شاید بتوان ادعا کرد سالمندان به حفظ تعادل و راه رفتن بیشتر از انجام تکلیف ثانویه اهمیت می دهند. گروه سالمندان بدون سابقه زمین خوردن توانایی اختصاص توجه بهتری نسبت به گروه سالمندان با سابقه زمین خوردن نشان دادند. نداشتن توانایی اختصاص توجه یکی از عوامل مهم در اختلال تعادل و زمین خوردن است.