اثر توان بخشی شناختی، در کاهش نقایص شناختی سالمندان مبتلا به دمانس آلزایمر

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر توان بخشی شناختی در کاهش نقایص شناختی سالمندان مبتلا به دمانس آلزایمر بود.
این پژوهش با یک طرح شبه تجربی، با روش طرح های تک آزمودنی و A-B با گروه کنترل و دسته درون سری ها انجام شد. 8 بیمار مبتلا به آلزایمر خفیف و خفیف تا متوسط، با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. مداخله به مدت 12 جلسه اجرا شد (هفته ای 2 جلسه، به مدت 45 دقیقه تا یک ساعت). به منظور بررسی تاثیر مداخلات (توان بخشی حافظه و توجه)، کلیه آزمودنی ها جلسه اول و آخر توسط پرسشنامه معاینه مختصر وضعیت روانی (MMSE) و مقیاس حافظه وکسلر (WMS-O) مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده های پژوهش، هم در سطح بین فردی (زوج های همتا) و هم به صورت گروهی (با استفاده از محاسبه درصد بهبودی و اندازه اثر) صورت گرفت.
تحلیل های آماری نشان داد که آزمودنی های گروه آزمایش، چه در مقایسه با آزمودنی همتا و چه در مقایسه گروهی، نسبت به خط پایه، در نمرات تغییر و بهبودی نشان دادند. اندازه اثر محاسبه شده برای کارکرد شناختی و کارکرد حافظه گروه آزمایش به ترتیب (d=1/22) و (d=2/54) بود، که نشان دهنده تغییر در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه بود.
توانبخشی حافظه و توجه در کاهش نقایص شناختی سالمندان مبتلا به مانس نوع آلزایمر تاثیر دارد.