وجودشناسی پسامدرن در داستانی از یک نویسندهٔ ایرانی

در منابع ادبی نمی توان تعریف واحد و جهانشمولی از پسامدرنیسم به دست آورد که مورد اجماع نظریه پردازان باشد و بتوان آن را در نقد همهٔ انواع این داستان ها به کار برد. اکثر نظریه پردازان پسامدرنیسم تاکید می کنند که این مفهوم را نمی توان با تعریفی ساده و یگانه تدقیق کرد. ارائهٔ تعریف جامع ومانع البته رویکردی عقلانی است، اما پسامدرنیسم که عقلانیت مدرن را به چالش می گیرد قاعدتا نمی تواند با تعریفی واحد و همگانی سازگار باشد، بلکه به تکثر و پارادوکس میل می کند. با این حال، حلقه های واسط و رشته های پیونددهنده ای در نظریه های مختلف پسامدرنیسم وجود دارند که جنبه هایی از آراء متفکران این حوزه را به هم نزدیک می کنند. محو شدن تمایز بین دنیای واقعی و تخیل در داستان های پسامدرن، یکی از مشترکات نظریه های پسامدرنیسم است که مصداق بارز آن را داستان کوتاه «تمام زمستان مرا گرم کن»، نوشتهٔ نویسندهٔ معاصر علی خدایی، می توان دانست. نقد این داستان از منظر نظریهٔ برایان مک هیل دربارهٔ پسامدرنیسم و سپس استناد به مفاهیم مشابهی که بری لوئیس و دیوید لاج مطرح کرده اند، نشان می دهد که این سه نظریه پرداز، به رغم اصطلاحات متفاوتی که به کار برده اند، تا چه حد به موضوعات مشترک نظر داشته اند و به دیدگاه های یکدیگر تقرب می کنند.