بینامتنی قرآنی و روایی در شعر سید حمیری

در دهه های اخیر گرایش های مختلفی در نقد ادبیات در غرب رواج یافت که ساختار نقد قدیم را متحول کرد و منجر به پیدایش نظریات مختلفی در این زمینه گردید. یکی از این نظریات که در اواخر دهه ی شصت مطرح شد نظریه ی بینامتنی است که «ژولیا کریستوا» بین سال های 1966 و 1967 در ضمن مباحث نقدی خویش مطرح کرده است. این پدیده اینک در ادب عربی با نام «تناص» شناخته می شود.
پدیده ی بینامتنی قرآنی و روایی را در شعر سید حمیری فراوان می توان یافت و به نظر می رسد او در این راستا گوی سبقت را از دیگر سرایندگان متعهد شیعه ربوده باشد.
در جای جای دیوان سید حمیری، اثر پذیری لفظی و معنوی از قرآن و روایات را می توان یافت که در بسیاری از آنها حق مطلب را به نیکی بجای آورده و واژگان و مضامین قرآنی و روایی را در قالبی بسیار زیبا جای داده است که در این مقاله به برخی از آنها اشاره شده است.
این مقاله به دنبال آن است که نقش و تاثیر آیات قرآنی و روایات ماثوره را در شعر سید حمیری به عنوان نمونه ای از شعر و ادب ماندگار و متعهد شیعه، در قالب این نظریه ی نقدی بررسی کند تا تاکیدی باشد براهتمام فراوان و پیوند ناگسستنی فرهنگ تشیع با قرآن و سنت.