اسلوب بیان علت به وسیله ی جمله اسمیه در قرآن کریم

بیان علت، دردستور زبان عربی به شیوه های مختلفی صورت می پذیرد. این امر گاهی با استفاده از حروف تعلیل، گاهی به کمک مفعول له و گاهی نیز به وسیله مضمون و مفهوم جمله حاصل می گردد. هر کدام از این شیوه های تعلیلی، بلاغتی خاص و جایگاهی ویژه دارند. قرآن کریم که نمونه اعلای فصاحت و بلاغت است، اهمیت فراوانی برای این امر قائل گردیده و در تبیین علل موضوعات مطرح شده در آن، نهایت اهتمام را نموده است به نحوی که کمتر موضوعی را در آن می یابیم که به صراحت یا ظرافت به بیان علت آن نپرداخته باشد.
کار برد جمله برای بیان علت در قرآن، گاهی به وسیله جمله اسمیه مؤکد به «إن» و گاهی جمله اسمیه غیر مؤکد است. مقاله حاضر به منظور ارائه بخشی از بلاغت و زیبایی این اسلوب بیانی در قرآن، با ارائه شواهدی از آیات شریف، آن را مورد تحلیل و بررسی قرار داده است.