بررسی و تعیین تلفات برداشت کمباینی ذرت دانه ای به منظور ارائه راهکارهای لازم کاهش تلفات

برداشت ذرت با کمباین دارای تلفاتی است. این تلفات منجر به کاهش سود می گردد. اگرچه نمی توان تلفات را به صفر رساند ولی می توان آن را در حد قابل قبولی کنترل نمود. در این تحقیق با استفاده از یک روش استاندارد (ASAE S396.2) مقدار افت در قسمت های مختلف کمباین اندازه گیری و مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس راهکارهائی به منظور کاهش افت ها و تلفات ارائه می گردد. تلفات برداشت به دو دسته قبل از برداشت (طبیعی) و حین برداشت که شامل افت خوشه در دماغه، افت دانه در دماغه، افت قسمت کوبش و نهایتا افت قسمت جدا کننده می باشند، تقسیم می شود. این تحقیق در منطقه قزوین در زمین زارع که غالب کشت ذرت دانه ای می باشد به انجام رسید. بررسی های زراعی مربوط به صفات عملکرد و اجزاء آن مانند ارتفاع بوته، بلال، تعداد برگ، قطر بلال، قطر چوب بلال و تعداد بلال بصورت تصادفی در چند نقطه مزرعه در سطح مشخص برداشت انجام گرفت. کلیه تلفات در قالب سه تیمار اصلی مورد بررسی قرار گرفتند. تیمارها عبارتند از: میزان رطوبت محصول قبل از برداشت 19 درصد، 23 درصد و 27 درصد، سرعت پیشروی کمباین 8/0، 2/1 و 6/1 متر بر ثانیه و سرعت سیلندر کوبنده400، 600 و 800 دور بر دقیقه. تیمارها با طرح آزمایشی کرت های دو بار خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج بررسی های سال اول و دوم نشان داد که مناسب ترین سطح رطوبت دانه هنگام برداشت 23 درصد، سرعت کوبنده 400 دور بر دقیقه و سرعت پیشروی کمباین 2/1 متر بر ثانیه بودند که پائین ترین افت کلی دانه به ترتیب 55/1، 65/2 و 34/2 درصد حاصل گردید. دلایل دیگری از قبیل عدم مهارت کافی راننده در تنظیم و کاربرد صحیح کمباین برای برداشت، انجام نشدن بموقع عملیات کاشت و برداشت محصول در رطوبت ناصحیح و یکنواخت نبودن رطوبت دانه در قسمت های مختلف مزرعه باعث افت های زیادی می شود که با راهکارهای ارائه شده قابل کنترل می باشند.