بررسی تاثیر دو روش بیهوشی داخل وریدی و استنشاقی بر میزان بی قراری پس از عمل در کودکان مراجعه کننده برای انجام خدمات پزشکی

بی قراری بعد از عمل جراحی پدیده شایعی در کودکان است. از جمله فاکتورهای مستعد کننده احتمالی بی قراری، نوع بیهوشی است. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر دو روش بیهوشی استنشاقی و داخل وریدی در کودکان کاندید بیهوشی عمومی بر بی قراری آنها در اتاق ریکاوری بود.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی آینده نگر یک سوکور تعداد 56 کودک زیر 6 سال به صورت تصادفی به دو گروه 28 نفری تقسیم شدند. نگهداری بیهوشی در گروه اول به صورت داخل وریدی (پروپوفول، الفنتانیل) و در گروه دوم به صورت استنشاقی (نیتروس اکسید، ایزوفلوران) بود. بعد از به هوش آمدن کودک در اتاق ریکاوری با استفاده از مقیاس مورد نظر (PAED) بی قراری کودک هر 10 دقیقه یک بار تا زمان 60 دقیقه اندازه گیری شد. اطلاعات حاصله با کمک نرم افزار SPSS و آزمون t-test، chi-squre و ANOVA مورد ارزیابی قرار گرفتند. (05/0 = α) میزان بی قراری در دقیقه 10 در گروه بیهوشی وریدی 85/12 و در گروه استنشاقی 51/10 بود، که به طور معنی داری در گروه وریدی بیشتر از استنشاقی بود اما بین دو گروه مورد مطالعه از نظر بروز بی قراری تفاوت معنی داری دیده نشد(241/0 = p value). میزان بی قراری در دو گروه با سن ارتباط معکوس داشته و در کودکان کم سن بیشتر بود.
به نظر می رسد تصمیم گیری برای انتخاب روش بی هوشی نباید بر مبنای بروز بی قراری باشد. بررسی عوامل دیگری به غیر از روش بیهوشی در بروز بی قراری کودکان توصیه می شود.