غلظت کادمیوم، کروم، سرب، نیکل و جیوه در سه گونه از ماهیان مصرفی شهر اصفهان

استفاده از منابع خوراکی آبزی، به ویژه ماهیان، به عنوان بخشی از منابع پروتئینی، به علت نیاز روزافزون انسان به غذا افزایش یافته است. بنابراین به موازات افزایش مصرف این منابع، اهمیت بهداشتی ماهیان نیز بیشتر مورد توجه قرار می گردد. بررسی فلزهای سمی به علت فرایند تجمع زیستی در بافت موجودات زنده اهمیت زیادی دارد.

به منظور بررسی غلظت فلزهای سنگین در بافت عضلانی و پوست سه گونه از ماهیان مصرفی شهر اصفهان، تعداد 105 نمونه از ماهیان سرخو، شوریده (ماهیان دریایی جنوب) و کپور پرورشی به طور تصادفی از مراکز عمده فروش ماهی جمع آوری شد و مقدار فلزهای سنگین کادمیوم، کروم، سرب، نیکل و جیوه موجود در بافت عضلانی و پوست ماهیان پس از عملیات هضم شیمیایی با دستگاه جذب اتمی و مقدار جیوه به روش فعال سازی با نوترون تعیین گردید.

میانگین غلظت سرب، کروم، کادمیوم، نیکل و جیوه در بافت خوراکی ماهیان سرخو به ترتیب 44/0، 03/0، 06/0، 32/0 و 22/0، در ماهی شوریده به ترتیب 48/0، 06/0، 06/0، 28/0 و 42/0 و در ماهی کپور به ترتیب 48/0، 07/0، 05/0، 3/0 و 22/0 ppm بر حسب وزن خشک ماهی به دست آمد.

در این بررسی به طور تقریبی، توزیع یکسانی از فلزهای سمی در بافت ماهیان مورد مطالعه وجود داشت، ولی از نظر آماری اختلاف معنی داری بین غلظت آن ها مشاهده نگردید. میانگین فلزهای سنگین سمی از حد مجاز سازمان جهانی بهداشت بیشتر نبوده است. همچنین نتایج حاصل از انجام این پژوهش نشان داد که مقدار فلزهای سنگین سرب، کادمیوم، کروم و نیکل به ترتیب در 27، 8، 3 و 25 درصد از نمونه های مورد مطالعه بیشتر از حداکثر مجاز سازمان جهانی بهداشت بود.