بررسی تقابل مدرنیسم و اسطوره در آثار گلشیری

ورود مدرنیسم با فرضیه زیربنایی نسبیت به مجموعه ادبیات داستانی ایران، شک به اسطوره ها و دوباره خوانی آنها را در پی داشته است. این ادبیات، با شاخص شک گرایی، قاعده گریزی و هنجار افزایی، همه چیز را فرومی ریزد و از نو می سازد و این گونه اسطوره ها فردی می شوند و در جریان این فردی شدن، عنصر تقابل، بیشترین سهم را دارد. نویسنده داستان های مدرن، با کنارهم نهادن سنت و تجدد، اسطوره و مدرنیسم و در یک کلام، کهنه و نو و ایجاد تقابل میان این دو، خواهان بهترخوانی این مفاهیم است و از این رهگذر، باورهای جدید خویش را به تصویر می کشد و این رویکردی است که گلشیری در مجموعه آثار خویش از آن بهره می جوید. اما در مجموع، چنین به نظر می رسد که با تمام انتقادهایی که غالب ادبیات مدرن از اسطوره دارد، در نقطه مشترک استعاره و نمادپردازی، توجه به زمان درونی و در مجموع ذهن گرایی، از اسطوره سود می جوید.