هویت ملی و جریان های انقلاب اسلامی (نقش هویت ملی ایرانیان در فراز و فرود جریان های فکری - سیاسی دهه اول جمهوری اسلامی)

جریان های فکری، سیاسی دهه اول انقلاب، به دو مقطع قابل تقسیم است:جریان های فعالدر سه سال اول پیروزی انقلاب، که به نوعی ادامه همان جریان های مبارزقبل از انقلابمی باشند، عبارتند از:«اسلامی»، «ملی»، «چپ»، «التقاطی» و «منتقد مدرنیته»؛ و از سال 1360 به بعد، به جز جریان «اسلامی»، سایر جریان ها به تدریج به انحلال یا انزوا رفتند.قدرت تاثیرگذاری خود را در صحنه سیاسی از دست داده، یا تاثیرشان کم شد. در این دوره، عرصه سیاسی عمدتا در اختیار جریان اسلامی قرار گرفت. علت این فراز و فرود، و بقاء یا انزوا نسبتی بود که هر یک از جریان ها با عناصر هویت ملی ایرانی برقرار کرده بودند. «ایرانیت» (با مؤلفه هایی چون زبان فارسی، آداب و رسوم ایرانی و... به ویژه استقلال سیاسی)در کنار «تشیع»، دو عنصر اساسی و درهم تنیده هویت ایرانی پس از دوره صفویه بوده اند. هر یک از جریان ها به میزان ارتباط و حساسیت نسبت به این عناصر هویتی، باقی یا حذف و منزوی شدند.