سنجش آسیب پذیری، راهکاری نوین به سوی مدیریت خشکسالی کشاورزان گندم کار (مطالعه موردی: سرپل ذهاب، اسلام آبادغرب، جوانرود)

شدت خشک سالی های اخیر در ایران به حدی بوده که خسارات جبران ناپذیری را بر پیکره جوامع روستایی وارد نموده است. یکی از جنبه های مهم برنامه ریزی و کاهش اثرات خشک سالی، سنجش آسیب پذیری است تا از طریق آن بتوان توانایی کشاورزان را برای سازگاری نسبت به این پدیده زیان بار افزایش داد. هدف از این مطالعه، سنجش آسیب پذیری فنی و روان شناختی کشاورزان گندم کار شهرستان های سرپل ذهاب، اسلام آبادغرب و جوانرود استان کرمانشاه، در زمان خشکسالی بود. در این مطالعه از روش پیمایشی استفاده شده و داده ها از 370 کشاورز گندم کار، با استفاده از روش نمونه گیری طبقه بندی چند مرحله ای جمع آوری گردیده است. به منظور جمع آوری داده ها از مصاحبه ی حضوری باکشاورزانی که خشک سالی سال های 88-1386 را تجربه کرده بودند، بهره گرفته شد. پس از مرور ادبیات و مطالعات مقدماتی، شاخص های فنی و روان شناختی آسیب پذیری استخراج شدند. سپس سنجش آسیب پذیری فنی و روان شناختی کشاورزان گندم کار با استفاده از فرمول محاسبه شد. نتایج نشان داد که کشاورزان در شهرستان جوانرود، به لحاظ پارامتر فنی و کشاورزان در شهرستان سرپل ذهاب، به لحاظ پارامتر روان شناختی، بالاترین ضریب آسیب پذیری را دارا می باشند. این درحالی است که کشاورزان در شهرستان اسلام آبادغرب کمترین ضریب آسیب پذیری فنی و روان شناختی را به دست آوردند. نتایج این مطالعه می تواند دستاورد هایی را برای مسوولان مدیریت خشک سالی داشته باشد. ازاین جهت که سنجش آسیب پذیری فنی و روان شناختی کشاورزان مبنایی برای برنامه های خشک سالی محسوب می شود.