بررسی تطبیی توصیف ممدوح و معشوق در دیوان امیر معزی و برخی شاعران عرب

بی تردید از میان ادبیات ملل مختلف، زبان و ادب عرب بیشترین تاثیر را بر زبان و ادبیات فارسی گذاشته است. این اثرگذاری در ابعاد و زمینه های مختلف از جمله به کارگیری واژه ها، اصطلاحات، اسلوب، قالبها، مضامین و موضوعات شعری و غیره است. این موضوع از همان قرون اولیه موجب ترغیب شاعران ایرانی به مطالعه ادبیات عرب شد. به طوری که تتبع در دواوین ادب عرب برای شاعران ایرانی فضیلتی محسوب می شد و عربی گویی از ملزومات کار شاعران؛ بدین ترتیب شاعران ایرانی، علاوه بر سرودن اشعار عربی، بسیاری از مضامین و مفاهیم شعر عرب را مستقیما و یا به صورت غیرمستقیم، آگاهانه و یا ناآگاهانه در شعر خود به کار بردند. امیرمعزی نیشابوری، شاعر معروف اواخر قرن پنجم از جمله شاعرانی است که بسیاری از مضامین شعری خود را به صورت مستقیم از ادب عرب اخذ کرده و یا به صورت غیرمستقیم از طریق شاعران همعصر و یا پیش از خود اقتباس کرده است. یکی از این مضامین پربسامد در شعر امیرمعزی که در ادب عرب نیز به وفور مشاهده می شود، توصیفاتی است که درباره ممدوح و یا معشوق به کار رفته است. این پژوهش بر آن است تا به بررسی تطبیقی این دو مضمون در دیوان امیر معزی و شعر عرب بپردازد.